ഗുരുവായൂർ കവിതകൾ

നിനച്ചിരിക്കാതെ, നിർന്നിമേഷമായ് വേഷപ്പകർച്ചകളാടീടുന്നൊ- രതിഥിയിന്നിൻ്റെയസ്കിതയായ്! സ്നേഹമേറെ ഭാവിച്ചു കുരലിൽ, കൂടുകൂട്ടിയിട്ടൊരുദിനം, ജീവനെടുത്തങ്ങു പോയിടുന്നു. അതിഥിയൊരു ഭസ്മാസുരനായ്, ആതിഥേയരെ വിഴുങ്ങുവതിനായ്, ആർത്തിയോടടുക്കുന്നു നിത്യവും. ഓടിയൊളിക്കയാണാതിഥേയർ, കിട്ടിയ കൂരകൾത്തന്നിലാ- യഭയം തേടുവതൊന്നിനായ്. ശത്രുവദൃശ്യനാണെന്നു വരികിൽ മറഞ്ഞുനിൽക്കുകയഭികാമ്യ - മെന്നുചൊല്ലുന്നു ശാസ്ത്രവും. ദോഷവിത്തുകൾ വന്നുവീഴാതെ കാക്കുവാൻ കടകമ്പോളങ്ങൾ, കൊട്ടിയടച്ചുവെച്ചുപോൽ. നഗരം നിശ്ചലമായ്.. കൂകിയാർക്കും വാഹനവൃന്ദവും വിദ്യാലയങ്ങളും സിനിമക്കൊട്ടകയും നിന്നുപോയ്. വിമാനമില്ലാ തീവണ്ടിയില്ലാ തീ തുപ്പും, വ്യവസായശാലകളും ദേവാലയവും നിർജ്ജീവമായ്ക്കിടന്നിടുന്നു. തെരുവുകൾതൻ നിശാനിശബ്ദതയിൽ, സീൽക്കാരത്തുളകളിടും, തേന്മഴക്കാടുകളും മൗനമായ്. അപകടങ്ങളില്ല, ഭവനഭേദനങ്ങളും രോദനങ്ങളില്ലാ സ്ത്രീപീഡനവും. അഴിമതിക്കാരതും മറന്നുപോയ്. അതിജീവനത്തിന്നേകൈകചിന്തയാൽ മാനവകുലം, ജാതിമറന്നു നിരന്തരം മനമോടു മനം ചേർക്കുന്നു! നാനാത്വത്തിലേകത്വസന്ദേശം പാരിൽ, വിതറി, പണ്ടേ മതേതരചിന്തയി- ലഭിരമിച്ചിടും രാജ്യത്തെ രക്ഷിപ്പാൻ. - ജോയ് ഗുരുവായൂർ

'വിത'യിലല്ല 'കവിത'യിലാണ് പ്രസക്തി! വാക്യങ്ങളെ വാക്കുകളായി മുറിച്ചിടുന്നിടത്താണ് അതിൻ്റെയൊരിത്.. 'ഇത്തിരിക്കുഞ്ഞാ കോവിഡേ'യെന്ന് സൂക്ഷ്മജീവിയെ പാട്ടകൊട്ടി വിരട്ടുന്നിടത്താണ്. ചരിഞ്ഞ ആനയുടെ ഗർഭത്തിൻ്റെ പ്രായം കണക്കാക്കുന്നിടത്താണ്. ചമ്രംപടിഞ്ഞിരുന്ന് സന്നദ്ധസേവകരുടെ പാളിച്ചകൾ വികലമായി അടയാളപ്പെടുത്തുമ്പോളാണ്. ദാനംകിട്ടിയ പശുവിൻ്റെ പല്ലുകൾ എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്തുന്നിടത്താണ്. തനിക്കായില്ലല്ലോയെന്ന രോഷം സദാചാരവിരുദ്ധരുടെ മുകളിൽ കുടഞ്ഞിടുമ്പോളാണ്. അസൂയയോടെ അനധികൃത ധനസമ്പാദകകരുടെ കൊങ്ങായ്ക്ക് പിടിക്കുന്നിടത്താണ്. കക്ഷിരാഷ്ട്രീയങ്ങൾക്കു കുടപിടിക്കാൻ പുകമറകൾ സൃഷ്ടിക്കുമ്പോളാണ്. അതേ, ഇന്നത്തെ കവിതകൾ ജനിക്കുന്നത് ഇത്തരം 'ദിവ്യഗർഭ'ങ്ങളിലൂടെയാണ്. 'വിത'യിലല്ല 'കവിത'യിലാണ് പ്രസക്തി! - ജോയ് ഗുരുവായൂർ

മനോരോഗികളും സദാചാരവിരുദ്ധരും ഇന്നത്തെപ്പോലെ പണ്ടുമുണ്ടായിരുന്നു. മനുഷ്യരെ, ഇവ്വകയാവാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് തലച്ചോറിലെ വഴിപിഴച്ചകോശങ്ങളാണെന്നു പഠിപ്പിച്ചത്, വേദോപദേശിയായിരുന്ന അന്തോണിമാഷായിരുന്നു. സൗന്ദര്യങ്ങൾ, ബാഹ്യമായി ആസ്വദിക്കാനുള്ളതാണെന്നും എല്ലാ സൗന്ദര്യങ്ങളെയും സ്വാർത്ഥമായി, പിച്ചിച്ചീന്തിയനുഭവിക്കാനുള്ളതല്ലെന്നും, ദുരാഗ്രഹംമൂക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യർ, അന്യൻ്റെ മുതലിനായി ദാഹിക്കുന്നെന്നും, അർഹതപ്പെടാത്തത് നേടുന്നെന്നും അവയൊന്നുമൊരിക്കലും ശാശ്വതമായിരിക്കുകയില്ലെന്നും, ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ, പൊതുമദ്ധ്യത്തിലവർ അവഹേളിതരാകുമെന്നും ഉപദേശിച്ചത്, പ്രിയപ്പെട്ട മാഷായിരുന്നു. എന്തിനോടുമുള്ള അമിതാസക്തികളും ദ്രവ്യാഗ്രഹങ്ങളുമാണ് മനുഷ്യരെ, ഭ്രാന്തരാക്കുന്നതും വഴിതെറ്റിക്കുന്നതും.. പ്രതിസന്ധികളിൽ, പ്രത്യാശകൈവിടാതെ ജീവിക്കണം. വർഷങ്ങളൊത്തിരി കടന്നുപോകുമ്പോളും മാഷിൻ്റെ നിദർശനങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു കൂട്ടിന്. സത്സ്വഭാവങ്ങളുടെ ആദർശമാതൃകയായിരുന്ന, മാഷാണിപ്പോൾ പങ്കയിൽത്തൂങ്ങി ജഢമായാടുന്നത്! വിരമിക്കലിനുശേഷം വട്ടിപ്പലിശതുടങ്ങിയെന്നോ, മക്കളാൽ ഉപക്ഷിക്കപ്പെട്ടെന്നോ, മുഖപുസ്തകത്തിൽ കുത്തിക്കുറിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയെന്നോ, അമ്പത്ത...

ഇന്നുമുതൽ ഞാൻ ഞാനല്ലാ, നീ നീയുമല്ലാ! നമ്മൾ പോരടിച്ചു കടന്നവഴികൾ നമ്മുടേതല്ലാ! നേടിയ വിജയങ്ങളൊക്കെ ചൂതുകളിയിൽപ്പോയ്!.. ധർമ്മസംസ്ഥാപനത്തിന്നായിനി വനവാസം മാത്രം! പണയംവെച്ച പ്രത്യയശാസ്ത്രം തിരിച്ചെടുക്കാൻ നിണങ്ങൾപ്പോരാ! പേരുമാറ്റിടുകവേണം.. വെറുതേ, രക്തസാക്ഷികളാവാതിരിക്കാൻ! - ജോയ് ഗുരുവായൂർ

കവിതയെഴുതണമെന്നു കരുതിക്കൂട്ടിരചിച്ച, കവിതകളെ ഒരൊറ്റനോട്ടത്തിലറിയാം. കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളുടെ കൂടുകൾ തുറന്നിട്ട്, ആത്മരതിയടയുന്ന കാവ്യാനുരണനങ്ങൾ! കശാപ്പുശാലകൾ നീളെ നടത്തുന്നവരുടെ അഹിംസാ സന്ദേശങ്ങളതിലുണ്ടാവും. കറുത്തമുഖം പൗഡറിട്ടുവെളുപ്പിക്കുന്നവരുടെ വർണ്ണവെറിവിരുദ്ധ പ്രതിഷേധങ്ങളും. മറഞ്ഞിരുന്ന് സ്ത്രീപീഡനംനടത്തുന്നവരുടെ സദാചാര മുഖംമിനുക്കലുകൾ കാണാം. കമിഴ്ന്നുകിടന്ന് കാപ്പണംനക്കുന്നവരുടെ അഴിമതിവിരുദ്ധ പ്രഘോഷണങ്ങളും. പുരോഹിതരുടെ കാൽ കഴുകിക്കുടിക്കുന്ന, മതേതരമൗലികവാദ സംഹിതകൾ കേൾക്കാം. മണലുവാരി മണിമന്ദിരംപണിഞ്ഞവരുടെ പ്രകൃതിസ്നേഹത്തിൻ സുന്ദരഗീതികകളും. സാഹചര്യമനുസരിച്ച് കളംമാറ്റിച്ചവിട്ടുന്നവരുടെ പ്രണയവിരഹശീലുകൾ വായിച്ചെടുക്കാം. ആദർശങ്ങളെ മുച്ചൂടും കത്തിയ്ക്കുന്നവരുടെ ധാർമ്മികരോഷത്തിൻ പ്രകടനങ്ങളും. മാതാപിതാക്കളെ മനസ്സാൽ നടതള്ളിയവരുടെ വയോവൃദ്ധജന സ്നേഹാതിരേകങ്ങൾ. സ്വരക്തബന്ധങ്ങളെ മറന്നുകൊണ്ടുകാട്ടുന്ന മാതാ,പിതാ,സഹോദര,മക്കൾ സ്നേഹങ്ങളും. മണ്ണിനെ ഓടിട്ടുമറച്ച് വീർപ്പുമുട്ടിക്കുന്നവരുടെ പ്രളയാനുശോചന,നിവാരണ ഒപ്പീസുകൾ. സ്വന്തമായൊരു കർമ്മവും ചെയ്യാതെയുള്ള, അപരർതൻ ചെയ്തികളുടെ വിമർശനങ്ങൾ. സാമൂഹ്യപ്രതിബദ്ധ...

ഒരു മുശടൻ.. തെണ്ടി.. പട്ടി! എന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു.. അല്ലാ.. ഞാനവനെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു.. വലിയയേതോ കുണാണ്ടർ ആണത്രേ.. തിരക്കുപിടിച്ചൊരു ജന്മം! എപ്പോളോ എന്നെയവൻ സ്നേഹിച്ചുതുടങ്ങി. വേലിയിലിരുന്ന പാമ്പിനെയെടുത്തു തോളിൽവെച്ചപോലെയായി! അവനു ഭ്രാന്തായി.. എന്നെയവന് കുരിശിൽ കേറ്റി, ആണിയടിക്കണം പോലും!.. അവൻ്റെമുന്നിൽ വെറുമൊരു മണ്ണാങ്കട്ടയാണോ ഞാനെന്നുചിന്തിച്ച നിമിഷങ്ങൾ.. കുരിശടികൾ ഇന്നുംതുടരുന്നു. പക്ഷെ, അരിയുംതിന്നു ആശാരിച്ചിയേയും കടിച്ചിട്ട്, പിന്നേയും നായക്ക് മുറുമുറുപ്പ്! എന്നപോലെയായാൽ എന്തുചെയ്യും?! അതങ്ങനെയൊരു ജന്മം!.. സ്നേഹമെന്നാൽ ഇങ്ങനെയുമൊക്കെ ഉണ്ടാവുമല്ലേ?! ഇനിയുമെന്തൊക്കെ വരുവാനിരിക്കുന്നു തേവരേ.. കണ്ടകശനി കൊണ്ടേപോകൂ എന്നുവിശ്വസിക്കതന്നേ!.. - ജോയ് ഗുരുവായൂർ